Jest poniedziałek rano. Dzwoni budzik. Otwierasz oczy i Twoja pierwsza myśl to: „Boże jak mi się dziś nie chce!”. Na myśl o nauce lub pracy od razu na Twej twarzy maluje się niesmak i przygnębienie.
Continue reading →Search Results For:
Kiedy widzimy ludzi, którzy odnoszą sukcesy w swojej karierze, naturalnie zakładamy, że zawsze wiedzieli, że to, co robią, jest „właściwą” ścieżką dla nich. Wydaje nam się, że od zawsze wiedzieli co robić w życiu.
Continue reading →
Kiedy brakuje nam motywacji, zastanawiamy się co motywuje do działania inne osoby. Jak to jest, że innym się chce, a nam nie? Jak to jest, że inni potrafią wstawać rano i są od razu naładowani energią a my nie? Może to wynikać z wielu rzeczy. Od zdrowia fizycznego, skończywszy na tym, co mówimy do siebie każdego dnia (nasze myśli i przekonania).
Continue reading →
Cześć,
Przez ostatnie 3 lata kiedy przestałem pisać bloga czułem wewnętrzną pustkę w obszarze „twórczości”. Pustka ta z czasem przybierała coraz większe rozmiary i w tym roku coś we mnie pękło, ponieważ postanowiłem coś z tym zrobić, wracając do blogowania w nowym, świeżym i bardziej praktycznym wydaniu.
Tak właśnie dziś, 24.05.2020 po tygodniach ciężkiej pracy w pocie czoła zarówno pod kątem programistycznym (bloga zaprojektowałem w 100% samodzielnie) jak i twórczym (treści, które publikuję są w 100% autorskie) powstaje moje nowe „dziecko” – Digad – blog o e-commerce i marketingu.
Sama nazwa łączy w sobie obszary tematyczne z dwóch światów: digital (internet) oraz advertisement (marketing).
Internet i technologia zawsze były mi bliskie, ponieważ już w wieku 6 lat miałem dostęp do komputera, zaczynając przyjaźń z nim na długie lata (trwa do dziś!) i od wczesnych lat nastoletnich dostęp do Internetu.
Obycie z komputerem nigdy nie było dla mnie problemem, a doświadczenie w tym obszarze zdobywałem głównie będąc „osiedlowym informatykiem”, który zawsze służył pomocą. Swoją pierwszą stronę WWW stworzyłem w wieku 14 lat i na samą myśl o niej na mojej twarzy maluje się nostalgiczny, ale szczery uśmiech. Wyglądała okropnie i panował na niej ogromny nieład, lecz była stworzona z niepohamowanej chęci posiadania własnej strony w Internecie.
I tak po dziś dzień, moja przygoda z internetem trwa w najlepsze, gdzie każdego dnia pełen ekscytacji i głowy pełnej pomysłów realizuję się w świecie marketingu oraz e-commerce.
Temat motywacji oraz szeroko pojętej produktywności w dalszym ciągu pozostaje mi bliski i zamierzam raz na jakiś czas blogować również o tym.
Zapraszam na nowego bloga!
Pierwszy artykuł na nowym blogu: https://digad.pl/co-powinienes-wiedziec-zanim-zaczniesz-s…/…
Fanpage: https://www.facebook.com/Digadpl-102997404769795/ (jeszcze nic tam nie ma 🙂 )
Miło mi znów będzie widzieć Twoje lajki i czytać Twoje komentarze wierny czytelniku.
Do zobaczenia wkrótce.
My, Polacy mamy strasznego kija w dupie. Biegniemy przez życie o wiele szybciej niż to konieczne, wrzucając sobie na plecy coraz większe ciśnienie, które tłumi w nas serdeczność, spontaniczną radość czy najzwyklejszy w świecie uśmiech. Jesteśmy do tego stopnia spięci, zestresowani i znerwicowani, że z wiekiem na naszych pomarszczonych twarzach maluje się zgorzknienie, złość i rozgoryczenie. Przypomnij sobie ten wpis, kiedy podczas stania w kolejce w supermarkecie ktoś wjedzie Ci w tyłek wózkiem w nadziei, że przyspieszy ten proces choćby o sekundę. Nadal chcesz rzucić we mnie zgniłym jajem?
Kilka dni temu wróciłem z południowych Włoch, regionu, na który północni włosi – nie trawiąc podejścia swych południowych rodaków – zwykli mawiać „Afryka”. Południowy Włoch zbytnio się nie spieszy, w sumie ciężko mu się dziwić skoro jest tak gorąco. Kasjerka nawet w klimatyzowanym sklepie skanuje produkty dość opieszale, rozglądając się od czasu do czasu po sklepie, jakby chciała wzrokiem skrócić kolejkę klientów. Umila sobie pracę wyśpiewując urwane sylaby piosenki granej co pięć minut w lokalnym radio, plotkuje ze współpracownicą obok niejednokrotnie wybuchając przy tym śmiechem czy ucina small-talk z rozmówcami włoskojęzycznymi.
Nie oszukujmy się, nie jest to modelowy przykład efektywności, który przypadłby do gustu właścicielom sieci supermarketów, ale czy z takim nie do końca poważnym podejściem tym ludziom nie żyje się po prostu lepiej? Wątpie, że ktokolwiek uwielbia pracę na kasie w supermarkecie, gdzie sznur produktów ułożonych na taśmie nie ma końca, a jedyną muzyką dla uszu jest rytm piknięć skanera kodów kreskowych.
Możemy mówić, że typowi południowcy to okropne lenie, a ich kraje pogrążone są w kryzysie, tyle, że z ich podejściem wypełnionym po brzegi uśmiechem, tańcem i śpiewem z pewnością ciężej o wypalenie zawodowe, zawał czy siwiznę od nadmiaru stresu w wieku lat 30.
Szkoła to fabryka przeciętnych, średnich, powtarzalnych części zamiennych wątpliwej jakości, których obecny system korporacyjno-biznesowy potrzebuje. Przedsiębiorczości uczą tam etatowcy, upewniając się po stokroć czy ćwiczenie związane ze stworzeniem kreatywnego biznesplanu oby na pewno zgadza się z kluczem.
“Tęsknie za szkołą” – słowa, których nigdy nie wypowiedziałem, nawet podczas najbardziej katorżniczych momentów w moim życiu, kiedy wydawać by się mogło, że powrót choćby myślami do beztroskich czasów szkolnych przyniesie chwilowe ukojenie.
Nie rozumiem tej nostalgii. Dla mnie to jak tęsknota za staniem na najgorszym zadupiu jakie można sobie wyobrazić, podczas śnieżycy w -30°C z kupą gołębia na głowie w bluzce z krótkim rękawem. Masochizm. Większość szkół to skupisko kiepskich nauczycieli, którzy swoją pracę wykonują z pasją pracowników chińskiej fabryki, wkręcających przez 10 godzin dziennie śrubki w plastikową obudowę telewizora. Nie ma tam miejsca i okoliczności, gdzie młody, pełen energii i chęci umysł mógłby się wyżyć pod kątem kreatywności. Po co uczyć chemii za pomocą widowiskowych doświadczeń łącząc ze sobą kolorowe sproszkowane substancje? Zdecydowanie lepiej zalać ówczesnych nastolatków stosem wzorów chemicznych, przekonując ich, że tak wygląda prawdziwa chemia.
System do zmiany
Dzisiejszy system edukacji jest przestarzały i musi się prędzej czy później zmienić. Wymaga się od uczniów, aby wkuwali na pamięć bzdurne regułki, które można wyszukać w Internecie w ciągu kilku sekund. Zmusza się do umysłowego posłuszeństwa, przechodząc obojętnie wobec kreatywności jednocześnie wynagradzając tych najbardziej pokornych, cichych, biernych.
Szkoła, która nie uczy przydatnych rzeczy
Zdajesz maturę i idziesz w świat, czując się wolnym, dorosłym człowiekiem. Stoisz przed wyzwaniem znalezienia pierwszej pracy i jak przygotowała Cię do tego szkoła? Absolutnie nijak. Na początku nie masz pojęcia, że wstawiając selfie z filtrem psa ze Snapchata oraz e-mail kwiatuszek335@buziaczek.pl
Dziękuję skostniały, niepraktyczny i trącący myszką systemie oświaty, że konsekwentnie przez 12 lat próbowałeś przystrzyc mnie na równo z innymi jak żywopłot, zabijając kreatywność, pociąg do nauki nowych rzeczy i chęć do czytania książek.
A jakie jest Twoje zdanie?
Podczas okresu w którym czułem się jak zbita masa nastoletnich kompleksów ubrana w o dwa rozmiary zbyt duży sweter, który kupiła mi mama, byłem absolutnie przekonany, że to co najlepsze miało mi do zaoferowania życie już dawno otrzymałem i wykorzystałem. Jak dwa złote, które raz wrzucone do automatu z kawą, nigdy więcej do Ciebie nie wróci. Nie wiem kiedy wykorzystałem ten kredyt szczęścia. Być może kiedy miałem 3 lata i mogłem beztrosko kreślić bezkształtne figury kolorowymi kredkami na czystej kartce A4 w przedszkolu. Albo na choince szkolnej w czasach wczesnej podstawówki, kiedy mogłem zjeść dwa pączki polane sutym lukrem zamiast jednego. Dziś brzmi to dla mnie tak samo abstrakcyjnie jak dla Ciebie, lecz żeby było zabawniej okres ten miał miejsce równo dziesięć lat temu. Dekada, podczas której nie otarłem się o dno, lecz uderzyłem z ogromnym impetem, niczym spadający kamień na betonowy plac.
Wiecie jak odbiera rzeczywistość młodzieniec, który czuje, że wypchany, pluszowy różowy miś z pobliskiego kiosku ma więcej seksapilu i pewności siebie niż on sam? Czuje się jak śmierdzące, niechciane i omijane szerokim łukiem przez wszystkich gówno. Jak ktoś kto przegrał życie już na starcie, bo miał tylko jeden los na loterii, który już dawno wykorzystał. Jak żywy trup, który najchętniej zaszył by się głęboko w środku lasu, aby nie musieć oglądać swojej ponurej twarzy w lustrze każdego dnia.
Uderzając o dno
Wakacje dekadę temu. Dla niektórych z Was z pewnością był to czas kiedy zakochiwaliście się w pięknych brunetkach czy przystojnych blondynach bawiąc się do białego rana pod gołym niebem w akompaniamencie wina pitego prosto z butelki. Spędzaliście czas smażąc tyłki na Teneryfie, Toskanii czy innym Władysławowie celebrując każdy wieczór stuknięciem szklanek hotelowego drinka. Ja wtedy bezwładnie jak wyrzucona przez okno stara lodówka wypchana po brzegi przeterminowanym żarciem spadałem na dno, czując, jak każdego dnia wstając rano moje poczucie bezsensu jedynie się pogłębia, a myśli nieuchronnie zmierzają w stronę depresji.
I to było najpiękniejsze co mogło mnie spotkać.
Większość ludzi nie rozumie jednej rzeczy. Tego, że aby się zmienić musisz z całej siły uderzyć o dno, rozpaść się na atomy, rozlać po podłodze niczym potrącony łokciem kałamarz, aby uświadomić sobie w jak wielkiej, czarnej i beznadziejnej dupie jesteś. Moment uderzenia to błogosławieństwo, bowiem swoją strefę komfortu zostawiasz tak daleko w tyle, że nie masz odwrotu. Jeśli nie chcesz, aby pogrzebali Cię żywcem, musisz coś w swoim życiu zmienić.
Z perspektywy czasu widzę, że najbardziej zdradziecki moment jest wtedy, kiedy niby jest Ci niezbyt dobrze, ale nie jest Ci na tyle źle, aby coś z tym zrobić. Coś jak krzesło, na którym brakuje wygodnego oparcia, podłokietników i funkcji jeżdżenia po podłodze, ale nie parzy Cię w dupę żywym ogniem, gdy na nim siedzisz. I w takim stanie ludzie egzystują, pozostając na tym niewygodnym, chujowym, tanim, plastikowym krześle stając się z nim w pewnym momencie tak związanym, że nie wyobrażają sobie bez niego życia. Od niewygodnego krzesła z czasem zaczyna boleć kręgosłup radości i satysfakcji z życia, ale skoro już tyle lat jesteśmy do niego przyspawani, to pozostaniemy tak już na zawsze.
Skończ z tym i przetnij linę, którą jesteś przywiązany do swojej strefy pozornego komfortu. Wyrzuć to pieprzone, niewygodne, obrzydliwe, niewystarczające krzesło przez okno decyzji, których boisz się podjąć. Daj się poparzyć, podrapać, przewrócić, skaleczyć, uderzyć i trzasnąć z całym impetem o dno, by się odrodzić. Jak feniks z popiołu. Jak nowy, lepszy, mądrzejszy Ty, który kroczy przez świat ścieżką, którą sam wybrał.
Wszystko zaczyna się od błysku flesza. Ułamka sekundy. Tylko tyle potrzeba by w Twojej głowie pojawiła się myśl, która z wielkim prawdopodobieństwem stanowić będzie część składową najbliższej przyszłości. Jak ziarno, które trafiło na podatny grunt i przerodziło się w dojrzałą roślinę. Co zabawne, to tylko od Ciebie zależy w którą stronę tą myśl ukierunkujesz. Spektakularny sukces i sromotna porażka – wszystko to zaczęło się od jednej myśli, która była na samym początku tej drogi. Którą z nich wybierzesz?
Zadaj sobie pytanie, jak wiele myśli przebiega dziennie przez Twoją głowę. Dziesiątki? Setki? Pierdyliardy? Teraz pomyśl sobie w jaki sposób te wszystkie wyniosłe idee, skomplikowane koncepcje i klarowne wnioski oddziałują na Twój biedny, pofałdowany mózg, który często nie jest w stanie wytrzymać tego obciążenia i się przegrzewa uniemożliwiając wykonywanie swej bazowej funkcji – myślenia.
Nie gadaj tyle!
Umówmy się, wszyscy gadamy zbyt dużo. Mam na myśli tutaj dialog, który prowadzi nawet najbardziej ekstremalny przykład introwertyka – dialog, który rozgrywa się wewnątrz Twojej głowy. W większości przypadków, to co mówisz sam do siebie nie jest konstruktywne. Eskaluje tylko strach, zwątpienie, niepewność. Gdybyś miał przyjaciela, który mówi Ci to co Twój dialog wewnętrzny, spotykałbyś się z nim raz na rok. Albo i to nie.
Okej, zaraz powiesz, ale jedna myśl nic nie zmieni. Musi być ich cały tuzin. Kopa. Albo cała wypchana po brzegi przyczepa, wtedy też zaczynają uzyskiwać określoną skalę, wywierając wpływ na Ciebie samego. Pełna zgoda. Nie mniej jednak, by urodziła się cała sterta myśli, najpierw musi się pojawić myśl numer jeden. Kiedyś oglądałem film, który nosił tytuł „Efekt motyla”. Bardzo mi się podobał, ponieważ zmienił nieco myślenie w moim nastoletnim wówczas mózgu na bardziej przyczynowo-skutkowe. Jeśli nie oglądałeś, powinieneś w tym momencie przerwać czytanie, odpalić Netflixa czy inną wypożyczalnię wirtualnych kaset VHS, znaleźć film i dodać ten film jako kolejny w kolejce do obejrzenia. Nie będę przekornym trollem i nie napiszę w kolejnym zdaniu o czym był ten film oraz dlaczego główny aktor umiera w 12 minucie filmu. Wracając do wniosków – zadałem niedawno sobie pytanie:
Co jeśli myśl, która odwiedziła nasz mózg jakiś czas temu wywołała na tyle istotną w nim zmianę, że to gdzie dziś jesteśmy jest pośrednim wynikiem tej myśli?
Jeśli to chociaż z grubsza prawda, to powinienem zainwestować w firmę, której zleciłbym opracowanie kagańca dla mózgu, tak aby mieć 100% kontrolę nad dialogiem wewnętrznym. W tym momencie jedyne środki jakie znam, które mogłyby w tym przypadku pomóc są wpisane na listę substancji nielegalnych. Cóż, trzeba szukać innych sposobów. Podobno medytacja daje całkiem niezłe wyniki.
Uświadom sobie wpływ Twoich myśli
Nie mniej jednak zapanowanie nad dialogiem wewnętrznym to jedno, świadomość zaś tego jaką krzywdę lub spektakularny efekt możemy dzięki niemu uzyskać to drugie. Mam czasem wrażenie, że ludzie tracą czas. Tracą czas na rzeczy, które istnieją tylko w ich głowach, bowiem są na tyle nierealne, że nigdy nie zmaterializują się w życiu codziennym. Coś jak jednorożce pierdzące barwną tęczą. Bujda, bajka, brednia. Czy tak nie jest? W większości przypadków, scenariusze, które przerabiasz w głowie nigdy się nie wydarzą. Kobieta, do której zamierzasz podejść nie wyleje Ci wiadra pomyj na głowę, szef do którego idziesz po podwyżkę nie wyrzuci Cię z pracy a używane auto, które planujesz kupić z pewnością było bite.
Lubimy dryfować myślami po wodach skrajności. Lubimy użalać się nad sobą wieszcząc wszem i wobec rychły koniec swego żywota, gdy na bezrtęciowym termometrze pojawi się liczba 36,7 i mieć nadzieję, że kawałek papieru kupiony w blaszanym kiosku pośród smutnych i spracowanych ludzkich twarzy za 3 złote na którym widnieje 6 liczb od 1 do 49 uczyni nas obrzydliwie bogatymi. To sprawia, że powstaje dysonans pomiędzy tym kim jesteś faktycznie a tym kim jesteś w swojej głowie. Dysonans w dłuższej perspektywie zamienia się w napięcie. Napięcie rodzi stres. Długotrwały stres, zalewając ogromną dawką kortyzolu wyniszcza ciało. Wyniszczone ciało w pewnym momencie psuje się i pęka, jak stara, plastikowa wysłużona zabawka. Trzymam kciuki, aby to nie był Twój scenariusz.
Życzę Ci konstruktywnych i owocnych myśli.
[newsletter]
[vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”2/3″][gem_news post_types=”post” categories=”wpisy-eweliny” post_pagination=”more” button_corner=”25″ button_icon_pack=”elegant”][/vc_column][vc_column width=”1/3″][vc_column_text]
O NAS
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vivamus laoreet nunc non ipsum gravida bibendum. Quisque tempor tellus ac faucibus molestie. Vestibulum mattis eu nunc laoreet consequat. Nam velit elit, egestas dictum mollis et, placerat eget diam. Pellentesque interdum accumsan mauris, ac eleifend arcu. Ut sed suscipit felis, sagittis lacinia lectus. Sed mollis tellus et pulvinar dictum. Pellentesque lobortis dolor ut porttitor posuere
[/vc_column_text][vc_column_text]
KONTAKT
Chcesz nas poznać? Napisz!
e-mail: info@motywacja-blog.pl[/vc_column_text][vc_wp_categories options=”count”][vc_column_text][instagram-feed][/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][/vc_column][/vc_row]