Dokładnie tydzień temu większość z nas hucznie obchodziła Sylwestra. W głowach wielu z Was z pewnością zaczęły mnożyć się postanowienia noworoczne, nowe cele do osiągnięcia jak i konkretne zadania, które chcecie w tym roku zrealizować. Widzę to po swoim blogu, gdzie znacznie więcej osób, niż zwykle wchodzi na łamy serwisu poprzez słowa kluczowe „jak wyznaczać sobie cele” oraz „postanowienia noworoczne”. Zostawmy to jednak na później i zadajmy sobie najważniejsze pytanie – gdzie widzisz siebie za rok?

Wyobraź sobie, że…

Lubię zadawać sobie to pytanie, ponieważ dzięki temu w najbardziej obrazowy sposób potrafię zobaczyć oczami wyobraźni siebie za 12 miesięcy. Uwielbiam zagłębiać się w najdrobniejsze szczegóły, ponieważ im bardziej sprecyzowana wizja siebie, tym większe są szanse na osiągnięcie wyznaczonego celu. Proponuję Ci, abyś na to ćwiczenie przeznaczył/przeznaczyła z 15-20 minut. Usiądź wygodnie, wycisz się i pobaw się swoją wyobraźnią.

Wyobraź sobie, że jest 7 styczeń 2015. Równo za 365 dni.  Jeśli Twoja wizja jest mało klarowna i czujesz, że przydałyby Ci się pytania pomocnicze, oto i one:

1. Gdzie żyję? W tym samym miejscu czy w innym? Miasto? Ulica? Mieszkanie/dom? Z rodzicami/bez nich? Kraj?
2. W jaki sposób zarabiam na życie? Pracuje na etacie? Prowadzę działalność gospodarczą? Jestem freelancerem? Rodzice mnie utrzymują? Jestem rentierem i żyję z odsetek? Zarabiam hybrydowo – trochę etatu, trochę z odsetek itp.
3. Z kim spędzam swój czas? Jakimi ludźmi się otaczam? Wymień konkretne osoby, które kochasz/lubisz/szanujesz i z którymi chciałbyś spędzać więcej czasu.
4. Jestem singlem czy jestem w związku? Opisz wymarzone cechy swego partnera, jak wygląda, jak się zachowuje, jakie ma zainteresowania, ton głosu, kolor oczu. Może uznasz to za idiotyczne, ale doczytaj artykuł do końca gdzie napiszę wyjaśnienie.
5. Jak wyglądam? Jestem szczuplejszy? Grubszy? Lepiej zbudowany? Jakie nosisz ciuchy? Jak się ubierasz? Jaką masz fryzurę? Czy malujesz się w taki sam sposób jak teraz (dla kobiet), czy nosisz zarost (dla mężczyzn)?
6. Co posiadam? Jakie nowe rzeczy udało Ci się kupić przez ostatni rok? Samochód o którym marzyłeś? Jeśli tak, co to za samochód? Jaki ma kolor? Silnik? Jaki masz telefon? Jakie posiadasz rzeczy w mieszkaniu o których myślałeś, ale jeszcze ich nie masz?
7. Jakie miejsca zwiedziłem? Gdzie udało Ci się pojechać przez ostatni rok? Jakie to były kraje? Miasta? Konkretne miejsca? Co w nich robiłeś?
8. Jakich nowych umiejętności się nauczyłem? Nauka nowego języka? Nauka szydełkowania/żonglowania/robienia na drutach/programowania/zmieniania pieluchy dziecku? Czego się nauczyłeś nowego przez ostatni rok? Sztuki walki?
9. Co szalonego i niezapomnianego w tym roku zrobiłem? Skoczyłeś ze spadochronem? Bungee? Poleciałeś w podróż dookoła świata? Podszedłeś do najpiękniejszej kobiety w centrum handlowym? Zaręczyłeś się? Zostałeś ojcem?
10. Jakie marzenia zrealizowałem? O czym marzyłeś i jakie konkretne rzeczy udało Ci się zrealizować?

To tylko 10 pytań na które warto poszukać odpowiedzi. Ćwiczenie to dość mocno zahacza o wizualizację, którą często w swoim życiu stosuję, ponieważ uważam, że bez wyraźnego ujrzenia siebie w przyszłości, ciężko nam będzie uwierzyć w realizację konkretnych celów. Prawda jest taka, że nasze przekonania ograniczają nas najbardziej, a dzięki możliwości ujrzenia siebie w przyszłości możemy spojrzeć na siebie w bardziej optymistyczny sposób.

Jak przyciągnąć drugą osobę do swojego życia?

Ostatnio dostałem list od pewnej czytelniczki, która zadała mi pytanie – w jaki sposób przyciągnąć drugą osobę do naszego życia? W pytaniu czwartym, sugeruję, aby opisać w najdrobniejszych szczegółach nasz wymarzony ideał partnera/partnerki. Ja osobiście wierzę w prawo przyciągania, ponieważ w kwestii relacji damsko-męskich sprawdziło się u mnie kilkukrotnie. Jakiś rok temu zapisałem na swojej wielkiej tablicy jak ma wyglądać moja lepsza druga połówka. Z racji z tego, że uwielbiam pisać – nie rozdrabniałem się.

Wypisałem około 50 przymiotników określających kobietę, z którą chciałbym dzielić każdą chwilę swego życia. Dziwnym trafem w przeciągu 3 miesięcy poznałem akurat kobietę, która w bardzo dużym stopniu odpowiadała mojej wizualizacji ideału. Nie czułem na sobie presji, żeby kogoś szukać 'na siłę’ konkretnie dopasowanego do mojego opisu. Świadomie nie oczekiwałem w żadnym wypadku, że moja wybranka będzie idealnie wpasowywać się w ramy mego rysopisu, lecz najprawdopodobniej podświadomość pracowała nad tym cały czas.

Nie próbuję Cię przekonać do tego, abyś uwierzył w to, że prawo przyciągania działa. Nie musisz. Prawda jest jednak taka, że mając sprecyzowaną wizję tego kogo szukamy, zwiększamy prawdopodobieństwo znalezienia idealnej osoby. Każdy z nas ma jakieś określone preferencje, gusta, rzeczy na które zwraca uwagę – dlaczego by zatem tego nie spisać? Chciałbym zobaczyć minę czytelnika/czytelniczki u której prawo przyciągania by zadziałało. Skoro nic Cię to nie kosztuje to dlaczego by nie spróbować?

Jak to możliwe, że prawo przyciągania działa?  – pomyślisz. Nie mam zielonego pojęcia, ale wiem, że to działa.

Wierzę silnie w to, że przyciągamy do naszego życia to na czym się skupiamy i w co wierzymy. Skup się zatem na rzeczach pozytywnych a rok 2014 będzie dla Ciebie wspaniały. Gwarantuję!

Witam 😉

Bardzo się cieszę, że trafiłam na motywacja-blog.pl, chociaż właściwie trochę przypadkowo. Przeglądając pierwszą stronę spodobał mi się język w jakim jest prowadzony, potrafiący przemówić do rozsądku i dać do myślenia. Całego bloga jeszcze nie przeczytałam, ale zainteresowały mnie poszczególne nagłówki i dalsze ich treści, a do reszty na pewno wrócę. Zastanawiałam się czy pisać tego e-maila, postanowiłam się jednak odważyć i spróbować.

Szukałam bardziej informacji, jak pozbyć się erytrofobii, którą ostatnio odkryłam( w takim sensie, że posiada nazwę i rzeczywiście istnieje, a nie sobie ją uroiłam), a która trapi mnie już przez dobre 6 lat. Może nie jest to główny temat tego pamiętnika, ale moim zdaniem, poniekąd się z nim wiąże. Przede wszystkim poprzez brak pewności siebie i problemów w relacjach międzyludzkich.

Jestem aktualnie na pierwszym roku studiów, jak już było wspomniane na blogu- poznawanie nowych ludzi, rozłąka z rodzicami itd. No właśnie, nie potrafię znaleźć przyczyny tego, co spowodowało erytrofobię. Zawsze lubiłam się śmiać, jednak miałam do tego coraz mniej powodów, albo po prostu wmawiałam sobie, że ich nie mam. Pochodzę z malutkiej miejscowości, gdzie wszyscy się znają, co rok do gimnazjum dochodzi tylko kilka osób z okolicznych miejscowości, gdzie klasy liczą po 5 osób. Wcześniej praktycznie przebywałam wciąż z tymi samymi ludźmi przez tyle lat. W szkole ponadpodstawowej zatem się zaczęło. Do tej pory jestem w miarę dobrą uczennicą, a kiedyś chodzenie do szkoły o dziwo sprawiało mi przyjemność. Po roku oswoiłam się z tymi kilkoma osobami, które dołączyły do naszej klasy, jednak to nie byłam już ja. Nie potrafiłam zgłosić się na lekcji i powiedzieć kilku konstruktywnych zdań. W liceum było jeszcze gorzej. Wyprowadziłam się z domu do internatu. Tu byłam z ludźmi tylko na `cześć`, oprócz 2 dziewczyn z pokoju( w tym jedną znałam, bo chodziła ze mną do gimnazjum). Liczyłam na to, żę idąc do szkoły, do dużego miasta, całkiem sama,  będę zmuszona jakoś sobie poradzić. Z początku myślałam, że to tylko nieśmiałość i że się przełamię, w końcu jestem prawie dorosła.

Tak się jednak nie stało. Miałam bardzo słaby kontakt z osobami z nowej klasy. Na lekcjach nie potrafiłam się odezwać, siedziałam cicho jak mysz pod miotłą, wiec nauczyciele nawet nie wiedzieli jak mam na imię. To było silniejsze ode mnie. Kiedy ktoś się do mnie odezwał albo nauczyciel o coś zapytał spuszczałam głowę w dół, żeby nikt nie widział jak się czerwienię, prawie tracąc przy tym przy okazji oddech, a serce dziurawiło mi płuca i ręce zalewały się potem (właśnie erytrofobia). Nie mówię nic o wystąpieniach przed całą klasą, a były takie tylko 2, które skończyły się źle… Teraz poszłam na studia, znów mam nadzieję, że mi „to przejdzie”, ale z dnia na dzień chyba  coraz słabiej w to wierzę. Dużo tracę przez tę niemoc, bezsilność i blokadę, chociaż bardzo chciałabym się odezwać, nie potrafię. Chociażby ktoś poprosi mnie o długopis, a wtedy też potrafię `spalić raka` . Jest to bardzo krępujące i u mnie prowadzi do ciągłego i coraz większego zamykania się w sobie. Nie wychodzę praktycznie nigdzie poza uczelnię, na którą poszłam z koleżanką, zresztą znamy się od urodzenia. Nie wspomniałam jeszcze o pracy wakacyjnej, której oczywiście nie miałam, bo panikowałam. Bałam się nawet DZWONIĆ, a przecież wtedy nikt mnie nie widzi, i umawiać ludzi na wizyty do lekarza. Bardzo dużo tracę, przez takie wycofanie z życia. Chciałabym pójść na łyżwy, ale nie pójdę, bo tam jest dużo ludzi i będą się na mnie przecież gapić, mam nawet problem, żeby zamówić żarcie w budce. Większość życia spędzam na zamartwianiu się, czego nienawidzę. Zastanawiałam się już czy to nie początki fobii społecznej, ale mam nadzieję, że to nie jest aż tak poważny problem.

Oczywiście opisałam tą moja historię bardzo pesymistycznie, ale jest wiele momentów gdzie mogę być chociaż trochę ZADOWOLONA 🙂 Tylko czuję, że to za mało.

 Czytam, rozmyślam, chcę, ale jest coś i nie mogę zrozumieć co, co mnie hamuje.

Planuję rozpocząć jakąś terapię u psychologa, jeśli sama nic nie zdziałam, a już trochę czasu próbuję.

Mam nadzieję na odpowiedź, a jeśli jej nie dostanę, to przynajmniej mogłam ` się wygadać` 🙂

Pozdrawiam! 😉

Książkę „The Secret” lub film o tym samym tytule oglądał chyba każdy, kto zetknął się z tematyką samorozwoju. Wiele osób twierdzi, że to czysty marketingowy bełkot nie mający na celu nic innego niż mydlenie ludziom oczu, lecz po drugiej stronie barykady są zaś osoby, które wierzą w to, że prawo przyciągania działa i widzą to w swoim życiu. Sam przez kilka lat byłem bardzo sceptyczny, ale dziś z ręką na sercu mogę śmiało stwierdzić – prawo przyciągania działa.

Na początku była książka…

Lekturę o prawie przyciągania mam jeszcze do dziś na swojej półce, a nazywa się „Klucz do sukcesu”. Niebywale motywująca lektura porwała mnie do bajecznego świata marzeń, gdzie wszystko jest możliwe, pod warunkiem, że wystarczająco mocno uwierzysz, że pieniądze, sława czy wspaniali ludzie mogą być w zasięgu Twojej ręki. Zaraz po zakończeniu lektury poczułem się lekko, pewnie i czułem, że mogę zmienić wszystko w swoim życiu. Pojawiła się kartka z celami, pierwsze konkrety do zrealizowania, jednak zabrakło mi najważniejszego – działania.

Byłem naiwny i głupi sądząc, że wystarczająco mocno coś wizualizując mogę to otrzymać, ponieważ zabrakło tutaj zdroworozsądkowego podejścia. Kiedy opadły emocje – a stało się to kilka dni po przeczytaniu książki – uznałem, że autorzy tej lektury to sprzedawcy marzeń chcący zarobić na ludzkiej naiwności. Poczułem się źle i dołączyłem do grona sceptyków „The secret”. Dziś śmieję się ze swojego skrajnego podejścia, bo prawda jak zwykle leży po środku.

Gdzie są naukowe dowody na istnienie prawa przyciągania?

Badając prawo przyciągania pod kątem naukowo-technicznym zabrakło mi jednej ważnej rzeczy – dowodów na istnieje tego prawa. Przecież każdy może sobie wymyślić jakieś prawo, ale co z tego, jeśli nie ma to odzwierciedlenia w realnym świecie? Kiedy nadszedł w moim życiu czas żelaznej logiki, poszukiwałem dowodów, wzorów, matematycznych twierdzeń czy innych poszlak przemawiających za tym, że prawo przyciągania może faktycznie działać. Natknąłem się na kilka artykułów (nie pamiętam już dokładnie jakich), gdzie liczący się w środowisku naukowców fizycy nie zaprzeczali, ani nie potwierdzali tezy, że myśli mogą kreować rzeczywistość.

Dowody rzeszy fizyków, którzy nie obalali prawa przyciągania jako wielkiego kłamstwa zaczęły mnie powoli przekonywać i w konsekwencji czego zmieniłem swoje nastawienie na nieco bardziej przychylne. A może prawo przyciągania działa naprawdę? Zacząłem o tym myśleć i tworzyć scenariusze w swojej głowie jakbym chciał, aby wyglądało moje idealne życie. Co mi szkodzi – pomyślałem, spróbuję uwierzyć.

Największy cel z 2009 roku został osiągnięty

Na samym początku, kiedy wszedłem w rozwój osobisty spisałem sobie wszystkie cele. Jednym z największych moich marzeń było zostanie mówcą motywacyjnym i zarażanie ludzi pozytywną, produktywną energią do działania. Cel miałem głęboko w swojej głowie, a dziś z perspektywy czasu nie mogę się nadziwić, jak bardzo wyznaczenie sobie celów jest ważne. Bez tego ani rusz!

Nie pytajcie mnie konkretnie, co robiłem by zostać takim mówcą, bo moje działania nie miały jakiejś wyraźnej struktury. Poznawałem nowych ludzi, czytałem książki, prowadziłem bloga, pomagałem ludziom, gdy przychodzili do mnie z jakimś problemem, byłem pomocny, proaktywny i szukałem okazji, którą można wykorzystać. Z czasem do mojej skrzynki e-mailowej zaczęły trafiać propozycje poprowadzenia różnego rodzaju szkoleń, a ja sam nie mogłem wyjść z podziwu jakim cudem to wszystko zaczyna układać się tak, jak sobie zaplanowałem. Tylko w tym roku poprowadziłem 5 szkoleń, gdzie przeszkoliłem ponad 300 osób. Dla mnie to nie lada wyczyn i wierzę, że ściśle wyznaczony cel i wiara w jego osiągnięcie przybliżyło mnie do realizacji marzenia.

Nie pytajcie mnie od strony technicznej jak działa prawo przyciągania, bo nie mam pojęcia. Wiem tylko, że od kiedy zacząłem głęboko w nie wierzyć i ukierunkowywać swoje myśli w stronę tego czego naprawdę pragnę, zamiast tego co jest złe/negatywne/beznadziejne – moje życie się zmieniło.

Kiedy zapragnąłem otaczać się wspaniałymi ludźmi, którzy mają podobne podejście do mojego – nagle wychodząc na różnego rodzaju imprezy/spotkania/wydarzenia, zacząłem trafiać na osoby o podobnym podejściu do mojego. Jak to się stało? Nie wiem.

Również na przestrzeni relacji damsko-męskich zaczęło układać mi się całkiem dobrze w momencie kiedy na swojej białej tablicy opisałem kobietę, jaką chciałbym spotkać. Jakim cudem takie rzeczy mają miejsce? Nie mam pojęcia, ale wiem, że działa.

Konkluzja

Prawo przyciągania działa, jednakże, nie możesz siedzieć bezczynnie na 4 literach i oczekiwać, że wszechświat zrobi coś za Ciebie. Jeśli sprecyzujesz swój cel i zaczniesz robić wszystko, żeby dany cel osiągnąć z pewnością to osiągniesz. Jeśli nadal jednak nie podejmiesz żadnego działania i będziesz poświęcać czas i energię na narzekanie i malkontenctwo, z pewnością takie właśnie będzie Twoje życie – negatywne, nudne i pozbawione barw.

Ważne jest by nigdy nie przestać pytać. Ciekawość nie istnieje bez przyczyny. Wystarczy więc, jeśli spróbujemy zrozumieć choć trochę tej tajemnicy każdego dnia. Nigdy nie trać świętej ciekawości. Kto nie potrafi pytać nie potrafi żyć. A. Einstein

Odkąd pamiętam, zawsze byłem ciekawy wszystkiego co mnie otacza. Ludzie, maszyny, świat, przyroda… Z opowieści mojej mamy wynika, że przez całe swoje dzieciństwo, nigdy nie przestawałem pytać nawet o najbardziej abstrakcyjne rzeczy takie jak „Gdzie chowa się światło gdy zamyka się lodówkę?”. Przyznaję, moja mama miała o wiele cięższą „pracę” niż niejedna kobieta pracująca fizycznie, ponieważ miała upierdliwego syna, który zasypywał ją milionem pytań. Co to jest? A po co? A skąd to? A dlaczego? A kiedy i kto? Całe szczęście moi rodzice nie wylądowali przeze mnie w wariatkowie i udało im się odchować syna, który z czasem zaczął zadawać coraz mniej pytań, ponieważ pewnego pięknego dnia otrzymał stały dostęp do Internetu, gdzie odpowiedzialność za odpowiadanie pytań przejęła wyszukiwarka Google.

Ważne jest wychowanie, ale to nie wszystko

Z perspektywy czasu widzę, że moja nieposkromiona ciekawość świata, która okazuje się nie mieć końca jest przede wszystkim zasługą moich kochanych rodziców. Rodzice przyzwyczaili mnie do tego, że dostaję odpowiedź na każde pytanie, a było ich na prawdę mnóstwo. Mój tata potrafił mnie zainteresować nawet takimi rzeczami jak prąd elektryczny lub budowa silnika spalinowego. Ten głód ciekawostek został do dziś i zgłębiam dosłownie wszystko co wydaje mi się interesujące.

Spróbować windsurfingu? Czemu nie! Polecieć do Amsterdamu na kilka dni z kilkudziesięcioma euro w kieszeni? Czemu nie! Rozpętać dyskusję na studiach, kiedy cała aula patrzy właśnie na Ciebie? Czemu nie! Podejść do nieznajomej kobiety, bo Ci się spodobała? To wszystko zasługa ciekawości tego, co przyniesie dana konkretna czynność. Nie pozwól jej w sobie umrzeć.

Zauważyłem, że duża część osób nie potrafi zrozumieć kompletnie mojego toku myślenia. Być może jest to chore, że moim ulubionym gatunkiem filmów (poza gangsterskimi) są filmy dokumentalne, ale ciekawość poznania świata jest u mnie cholernie silna. Nie lubię oddawać decyzji w ręce specjalistów chyba, że sprawa jest na prawdę poważna. Przed każdym pójściem do lekarza czytam w Internecie co mi może być, jakie leki mogą mi pomóc, jak naturalnymi sposobami mogę się pozbyć problemu. Nawet na głupią wizytę do lekarza przychodzę przygotowany, niejednokrotnie tylko po to by utwierdzić się w swoim własnym przekonaniu i otrzymać receptę.

Wszystko co mnie otacza jest CIEKAWE!

Pamiętam kiedy przyjechałem do Warszawy, mieszkałem dość daleko od swojej szkoły (jakies 40 minut jazdy tramwajem) i kiedy nie miałem pod ręki żadnej książki, starałem się zrozumieć, jak logistycznie działają wszystkie światła ustawione po drodze przez te kilkanaście przystanków. Sprawa podobała mi się do takiego stopnia, że potrafiłem oszacować z niemalże 100% prawdopodobieństwem za ile sekund zapali się zielone światło, kiedy przejdą piesi, a kiedy zapali się strzałka w lewo. Było to dla mnie tak fascynujące zajęcie, że z czasem przerodziło się w nawyk i… tak już zostało. Znam wszystkie światła w swojej okolicy, wchodzę kilka sekund wcześniej na ulicę, bo wiem, że nikt nie przejedzie, ponieważ u tych z naprzeciwka pali się czerwone światło a u mnie za sekundę zaświeci się zielone. Pewnie skończy się to kiedyś potrąceniem przez autobus lub ciężarówkę, ale jak na razie zabawa mi się podoba.

Pytania dają odpowiedzi, odpowiedzi motywują do działania

Jeśli jesteś ciekaw świata, świat pokaże Ci swoje prawdziwe oblicze. Gdybym nie był ciekawską osobą, w życiu nie założyłbym tego bloga, bo i po co? Nie interesowałoby mnie to, żeby napisać pierwszą notkę, uczestniczyć w pierwszym seminarium czy też zwiedzić pół Europy. Kiedy człowiek nie potrafi rozbudzić w sobie prawdziwej ciekawości poznania świata, jego życie staje się rutynowe, a kreatywność umiera śmiercią naturalną. Cały proces rozwoju kreatywności opiera się przede wszystkim na zadawaniu odpowiednich pytań. Jasne, są takie dni, kiedy usiądę do komputera i doskonale wiem co napisać jako notkę na bloga. Takie powiewy twórczej weny się zdarzają i byłoby wspaniale gdyby były zawsze – ale tak niestety nie jest. Na szczęście, kreatywność można w sobie rozbudzać za pomocą zadawania odpowiednich pytań.

Większość rzeczy, których używamy w życiu codziennym jest owocem ogromnej ciekawości wynalazców. Uwierz mi, że żadnemu z nich nie chciałoby się podejmować trudu opracowania jakiejś innowacji gdyby ich to nie ciekawiło. Namnażanie pytań w swojej głowie zmusza do uzyskania odpowiedzi, to kreuje niekończący się proces rozwoju świata. Co się stanie jeśli do X dodam Y? Co się stanie jeśli podłącze to do prądu? Co jeśli odejmę kilka elementów?

Każdy z nas jest swojego rodzaju wynalazcą. Wszyscy mamy potencjał do tworzenia, lecz nie każdy go wykorzystuje.

Bądź ciekawy świata, nigdy nie przestawaj pytać. Kluczem do kreatywności jest ciągłe zadawanie odpowiednich pytań, tak jak napisałem w cytacie na początku artykułu.