Kiedyś widziałem taki śmieszny filmik na YT, gdzie w Anglii uczono człowieka rasy czarnej wymawiać polskie, jakże ambitne, krótkie zdanie – „zapi***lać trzeba”. Im dłużej żyję na tym świecie tym bardziej zdaję sobie sprawę, że niestety, jeśli chcesz cokolwiek wartościowego osiągnąć, musisz włożyć w to dużo pracy. Continue reading →

Kiedy szedłem na jeden z pierwszych wykładów makroekonomii, szczerze powiedziawszy, jak dla mnie – nie zapowiadało się ciekawie. Były to głównie nudne wzory i wyliczenia teoretycznych przypadków, które najprawdopodobniej nigdy w życiu nie będą miały odzwierciedlenia w rzeczywistości. Pewnego dnia na wykładzie było zupełnie inaczej – słuchałem z zaciekawieniem, ponieważ omawiana tematyka uświadomiła kilka naprawdę istotnych rzeczy. Mowa tutaj o koszcie utraconych możliwości.

Załóżmy całkiem możliwy scenariusz – siedzisz w tej chwili w domu przed komputerem i czytasz artykuł popijając Twoją ulubioną herbatę. Siedzisz wygodnie w swoim fotelu, a Twoje oczy skupione są na tekście. No dobrze powiesz, ale co w tym takiego rewelacyjnego? Rewelacyjnego być może nic, ale warto sobie uświadomić jedną, małą rzecz. W tej właśnie chwili ponosisz koszt utraconych milionów, jak nie miliardów innych możliwości.

Co mam na myśli?

Nie możesz w tym momencie skakać ze spadochronem, ćwiczyć na siłowni, popijać piwa ze znajomymi, czy czytać ulubionej książki. Czas ten przeznaczasz na czytanie tego artykułu i to w zasadzie komplement dla mnie, że spośród setek tysięcy opcji, Ty postanowiłeś przeczytać ten artykuł.

Jak myślisz, czy ten czas można by było wykorzystać lepiej, efektywniej, ciekawiej, fajniej?

Wydaje mi się, że znam odpowiedź na Twoje pytanie – jak najbardziej, TAK!

Skąd wiesz co by się wydarzyło w Twoim życiu, jeśli teraz zamiast siedzieć przed komputerem wyszedłbyś na ulicę? Być może idąc ulicą znalazłbyś na chodniku 50zł? A może wpatrzony w ekran telefonu komórkowego przypadkowo wpadłbyś na najbardziej atrakcyjną kobietę jaką do tej pory spotkałeś? A może kto wie, spotkałbyś dawnego znajomego sprzed lat!

Jest tyle możliwości, ile sposobów na wykorzystanie czasu, który właśnie mija.

Oczywiście nie powinniśmy popadać w paranoję i nerwowo wyrywać sobie włosów z głowy z obawy, że źle zainwestujemy swój czas. Spokojnie. Rób tak, jak sam uważasz.

Znasz pojęcie inwestycji? Pewnie samo słowo kojarzy Ci się z giełdą, być może kupnem czegoś taniej a sprzedaniem drożej, albo z jakimś funduszem inwestycyjnym. Pomimo tego, że Twoje skojarzenia głównie dotyczą pieniędzy to dzisiaj porozmawiajmy o inwestowaniu czasu.

Całe życie opiera się na inwestowaniu. Stykasz się z nią od najmłodszych lat. Przypomnij sobie, w jakim celu chodziłeś do podstawówki? Chciałeś nauczyć się pisać, czytać i liczyć? No ok., ale po co? Żeby móc zdobywać wiedzę, komunikować się i mieć chociaż elementarne pojęcie o otaczającym świecie, zgadza się? Liczyłeś, że te umiejętności przyniosą Ci jakieś profity, tak jak inwestor giełdowy spodziewa się zysku. Przecież rodzice Ci mówili, że jak będziesz się dobrze uczył to będziesz zarabiał dużo pieniędzy.

Uczyłeś się czytać, aby czytać książki. Czytałeś książki, aby zdobywać wiedzę. Zdobywałeś wiedzę, aby być postrzeganym jako ktoś inteligentny. Chciałeś być postrzegany jako osoba inteligentna, ponieważ chciałeś otaczać się inteligentnymi ludźmi.

Widzisz? Tak naprawdę każda, nawet najmniejsza czynność to jedno z ogniw całego łańcucha wydarzeń.

Powiedzmy, że nie robisz nic. Wydawać by się mogło, że nie robienie nic nie jest takie groźne, ale o tym za chwilę.

Pracujesz każdego dnia po 8h dziennie, a resztę dnia spędzasz na głupotach. Dosłownie. Tracisz czas na portalach społecznościowych, czy rozrywkowych, tylko po to, żeby wskazówka zegara pokazała godzinkę 23.30, bowiem wtedy idziesz spać. W głębi duszy jesteś dosyć ambitną osobą i Twoja praca po roku zaczęła Cię nudzić. W środku tak naprawdę czujesz, że rutyna zabija w Tobie kreatywność. Płaca jaką otrzymujesz również Cię nie satysfakcjonuje, jednak nie robisz zupełnie nic, poza tym, że trochę sobie ponarzekasz. W gruncie rzeczy to chciałbyś zmienić pracę, ale nic z tym nie robisz.

Mija kolejny rok, drugi, trzeci.. Twój rozkład dnia wygląda mniej więcej codziennie tak samo, czujesz się jakby dni uciekały Ci przez palce. Ciągle pracujesz w tej samej firmie, a od momentu zatrudnienia dostałeś jedną, małą podwyżkę.

Frustracja w Tobie narasta, ponieważ im człowiek starszy – tym więcej oczekuje od życia, a co za tym idzie – fajnie by było więcej zarabiać.

W końcu rzucasz swoją pracę bowiem masz już tego serdecznie dosyć. Tak, frustracja właśnie wygrała z przyzwyczajeniem. Szukasz pracy miesiąc, dwa, trzy… Wszędzie oferują Ci podobną pensję a Ty zastanawiasz się dlaczego?

Weźmy teraz nieco inny przypadek. Załóżmy, że w tej samej firmie pracuje na identycznym stanowisku druga osoba, również w głębi duszy ambitna, jednak ma jeszcze jedną cechę – realista. Osoba ta zna podstawowe zasady życia, wie, że żeby czerpać z czegoś zyski – trzeba mądrze inwestować.

Każdego dnia po powrocie z pracy Twój współpracownik uczy się 45min słówek z angielskiego, ponieważ język obcy w Twojej branży niezwykle się przydaje. Raz w tygodniu osoba ta patrzy na swoje CV i zadaje sobie pytanie „Co można by było w nim ulepszyć, poprawić, dodać?” Wpada na pomysł dodatkowego kursu z zarządzania czasem oraz radzenia sobie ze stresem. Później sięga po lekturę motywacyjno-rozwojową i wyrabia w sobie nawyk czytania co najmniej 45minut dziennie. On doskonale wie, że aby dostać lepszą pracę trzeba naprawdę dużo się nauczyć, dlatego też nie obawia się pytać szefa nawet o najgłupsze rzeczy. Jest ciekawy. Poszukuje, zadaje pytania i sam szuka na nie odpowiedzi. Przepełnia go dziecięca ciekawość i wytrwałość w tym co robi.

Szef widząc zainteresowanie oraz zapał Twojego współpracownika proponuje mu darmowy kurs udoskonalający jego dotychczasowe umiejętności. Zdobywa kolejne certyfikaty oraz szkolenia.

Po dwóch latach pracy, w momencie kiedy uznał, że niczego ciekawego już się w tej pracy nie nauczy wyrusza na poszukiwanie nowej pracy z o wiele ciekawszym CV niż Ty.

Właśnie, bo w co Ty inwestowałeś swój czas? No tak, fakt, Twój współpracownik z pewnością nie oglądał tylu bezmyślnych filmów, nie przeszedł tyle tytułów gier, ani nie potrafi tak perfekcyjnie zabijać czasu. On woli praktyczne zastosowania.

Ale czy Ty traciłeś swój czas?

Nie, inwestowałeś. Tylko nie w to co trzeba. Inwestowałeś w nic nie warte kamienie, w momencie kiedy to złoto jest w cenie.

Cóż.. Przecież każdemu zdarza się błędnie zainwestować.

Wpisując frazę 'rozwój osobisty' w wyszukiwarkę Google, pierwsze co rzuca się w oczy to oferty szkoleń, sprzedaż książek oraz różnorodne coachingi. Można by się zastanowić, czy tematyka rozwoju osobistego nie została wykreowana tylko po to, żeby zbić na tym fortunę, jednak czy, żeby się rozwijać trzeba wydawać pieniądze? Nawet jeśli to czy na prawdę warto?

Jan Kowalski ma kilkadziesiąt kilka lat. Jest wiernym i oddanym pracownikiem urzędu państwowego. Posiada dwójkę dzieci i wspaniałą żonę. Od kilku lat marzy o niezależności finansowej, a dokładniej o założeniu własnego biznesu. Marzy mu się otworzyć firmę przewozową. Doskonale wie, że musi przeczytać kilka książek o zakładaniu biznesu, udać się na konsultację do prawnika, nakreślić wstępny biznes plan, ale on nigdy nie ma czasu. Janek wstaje o godzinie 6.00 idzie do pracy na 8 godzin, wraca o 14.00 siada przed telewizorem i przesiaduje minimum 3 godziny, no bo przecież po pracy należy mu się odpoczynek, prawda? Kiedy syn prosi Janka o to żeby pojechali na ryby Janek zawsze mówi „Jestem zmęczony”. Kiedy żona go prosi ażeby pojechali na wakacje, zawsze odpowiada „Nie mamy na to czasu. Nie mamy pieniędzy”. Janek zarabia 2000zł i nigdy nie zostaje mu grosz w kieszeni. Kupił ostatnio nowy, duży telewizor, fajny samochód i komputer – a to wszystko na raty. Uważa, że jak pracuje na etacie to wszystko mu się należy. Wie, że biznes byłby ciekawym przedsięwzięciem, ale nie ma na to pieniędzy. Czasu też nie, więc jak tu rozkręcić własny biznes? Czuje się bezradny. W obronie własnego ego, zwala winę na państwo, rząd, złe czasy, beznadziejną sytuację gospodarczą. Jest święcie przekonany, że „kiedyś było lepiej” i, że„kiedyś” z pewnością by mu się udało, ale nie teraz. Janek przeżyje do końca swoje życie, mając w głowie marzenie o biznesie, ale niestety nigdy go nie zrealizuje.. bo przecież nie ma czasu i pieniędzy.

Zatrzymaj się na chwilę. Rozejrzyj wokół. Czy już widzisz jak wielu ludzi reprezentuje cechy Janka? Czy potrafisz zauważyć, jak bardzo Ci ludzie są ślepi? Takie podejście do życia to jak obserwowanie czegoś przez małe okienko. Nie widzisz całości, widzisz tylko jego część i na tej podstawie tworzysz swoją opinię. Szkoda, że wielu ludzi nie wie, że ścianę można zburzyć, zobaczyć całość i na tej podstawie wysnuć całkowicie inne wnioski, aniżeli pozostanie przy „małym okienku”.

Wyburzanie ściany to świetna metafora rozwoju osobistego. Rodzice ciągle wmawiali Ci, że bez wykształcenia nie znajdziesz dobrej pracy. Jest w tym trochę prawdy, jednak takim przekonaniem z automatu wchodzisz w szufladkę „kreowania się na dobrego pracownika” zamiast dać Ci szansę wyboru. Wyjdź z tej szuflady, popatrz, pomyśl. Którą chcesz wybrać? Może chcesz być właścicielem biznesu? A może etat w pełni Cię satysfakcjonuje? Świadomy wybór, nie ślepy traf.

Większość ludzi – takich jak Janek – nigdy nie zainteresuje się rozwojem osobistym, ponieważ oni wiedzą wszystko najlepiej. Nie potrzeba im niczego. Czy naprawdę? To tylko pozory.

Najlepszych ekspertów znajdziesz w barze, tam gdzie piwo leje się hektolitrami. Oni, pomimo tego, że nie mają pojęcia o polityce rządzili by z pewnością lepiej. „Gdybym to ja rządził państwem…”. Puste gadanie. Jeśli chcesz spróbować swoich sił w polityce, to weź się za to! Załóż partię, wystartuj w wyborach, pokaż światu, że TY potrafisz lepiej rządzić, zamiast pierdolić głupoty.

Ostatnio, przeprowadziłem rozmowę na temat życia z kilkoma typowymi etatowcami, niczym nie wyróżniającymi się z tłumu – kierowca autobusu, pracownik ochrony, sprzedawca sklepowy. Jak się zapewne domyślasz, każdy z nich narzekał na swoją pracę, każdy uważał, że zarabia za mało, że nasz kraj jest beznadziejny i brak w nim perspektyw. Zapytałem „Jak spędzasz swój wolny czas?” Oglądanie telewizji i dyskusje z kolegami przy piwie. Dwie główne rozrywki. Zapytałem „Dlaczego to robisz?” „A no bo wiesz, tak jest jakoś łatwiej, nie myślę o mojej pracy, zapomnę o problemach, ponarzekam sobie i ulży mi po prostu”

W tym momencie zakończyłem rozmowę, choć nasuwało mi się jedno pytanie. Dlaczego zamiast zapobiegać wolisz leczyć? To tak jak byś wybrał każdorazowo uderzanie się młotkiem w rękę, a później leczył obrzęk, niż wybór uniknięcia tego bólu poprzez zabranie w odpowiednim czasie ręki przed młotkiem. Jestem cholernie zaskoczony, tym że większość naszego społeczeństwa, nie dość, że jest ślepa to i w dodatku chora – kieruje się nieracjonalnymi decyzjami.