Małe dzieci robią to każdego dnia, kiedy jeszcze nie uwarunkowane w sztywne ramy twardego, logicznego myślenia pozwalają sobie na odrobinę fantazji i oddają się błogiemu marzycielstwu. Mała Ania codziennie powtarza rodzicom, że chce być lekarzem, mały Piotruś strażakiem a Ola modelką. Przedszkola, szkoły podstawowe i domy, w których mieszkają małe dzieci to najprawdopodobniej najbardziej rozmarzone miejsca w Polsce, jednak przychodzi pewien wiek, kiedy wszystkie marzenia wyrzucamy do kosza na poczet „praktyczniejszych planów na życie”.

Kim chciałeś być jak byłem małym dzieckiem?

Z pewnością niejednokrotnie byłeś świadkiem, kiedy małe dziecko mówiło kim zostanie w przyszłości. Z pewnością również przytakiwałeś z grzeczności i mówiłeś: „Wow to super!” jednakże najprawdopodobniej nie uwierzyłbyś, że ten mały brząc za 10 lat może spełnić swoje marzenia.  Być może nie uda mu się tego osiągnąć ze względu na rodziców, którzy kiedy dziecko już dorośnie – zaczną prawić mu morały na temat tego, że marzenia się nie spełniają i żeby wybrać praktyczne studia. Nawet najtwardszy zawodnik, nawet największe marzenie potrafi zostać zniszczone, jeśli rodzice czy otoczenie będzie wmawiać danej osobie, że mu się nie uda. Siłą rzeczy marzenie ląduje na 'cmentarzysku marzeń’, a potencjał zostaje utracony.

Ile wspaniałych książek nie zostało napisanych, ile piosenek nie zostało zaśpiewanych, ile domów nie zostało wybudowanych, ileż to projektów nie zostało ukończonych, ponieważ ktoś powiedział Ci, że… się nie uda a Ty w to uwierzyłeś?

Cmentarzysko marzeń

Wyobraź sobie, że spacerujesz po cmentarzysku marzeń. Widzisz tam najbardziej wyniosłe marzenia, które nigdy nie zostały zrealizowane, ponieważ potencjalny realizator marzenia stracił wiarę w siebie. Zamiast imion i nazwisk widzisz nazwę pogrzebanego marzenia, co uświadamia Ci o ile wspanialszy byłby świat, gdyby marzenie zostało zrealizowane.

Znajdziesz tam licznych biznesmenów, którzy uwierzyli, że lepiej pracować na etacie.
Malarzy, którzy wmówili sobie, że nie mają talentu.
Piosenkarzy, którzy zaniechali śpiewu pomimo małych osiągnięć.
Wybitnych matematyków, którzy uznali, że nie zajdą daleko.
Sportowców, którzy woleli wybrać stabilną i bezpieczną pracę.
Architektów, którzy bali się projektować kontrowersyjne figury budowli.
Wynalazców, których dzieła nigdy nie wyszły poza ich wyobraźnię.
Naukowców, którzy wybrali bezpieczniejsze zajęcie.
Podróżników, którzy do końca swoich dni siedzieli za biurkiem.
Kosmonautów, którzy poza sferą marzeń, nigdy nie byli na Księżycu.
Pisarzy, którzy nie uwierzyli w to, że ich książka może się sprzedać.
Modelki, które nie potrafiły docenić swego piękna.
Szefów, którzy nigdy nie zapytali przełożonego o awans.
Reżyserów, którzy kamerę trzymali jedynie filmując wesele szwagra.
Fotografów, którzy bali się wziąć pożyczkę na swój wymarzony aparat.
Muzyków, którzy mimo swej artystycznej duszy pracowali jako analitycy.
Milionerów, którzy nigdy nie odważyli się porzucić bezpiecznego miejsca w dużej firmie.
Zakochanych, którzy bali się powiedzieć „Kocham Cię” drugiej osobie.
I wszystkich „szczęśliwych”, którzy nigdy nie zebrali się na odwagę, aby zacząć żyć tak jak tego naprawdę chcą.

Bądź odważny. Wejdź w alejkę gdzie leżą Twoje marzenia i zobacz co już pogrzebałeś. Ile nagrobków sam osobiście postawiłeś swoim marzeniom? Jakie widzisz tam napisy: 'muzyk’, 'podróżnik’, 'pisarz’?

Przemyśl to.

Przedwczoraj poszedłem pobiegać. Jak to zwykle bywa, założyłem dres, słuchawki na uszy, włączyłem ulubioną muzykę i poszedłem biegać. Byłem lekko zawieszony po całym dniu pracy, toteż nie planowałem trasy z dokładnością co do jednego metra, lecz posilony kilkoma łykami zielonej herbaty zacząłem po prostu biec. Przed siebie. Po kilkudziesięciu metrach w mojej głowie pojawiły się przemyślenia.

Czy jesteś wdzięczny za wszystko co Ci się przytrafia?

Wszystko co w Twoim życiu się dzieje, jest bezcennym doświadczeniem, za które powinieneś dziękować. Tak wiele osób wartościuje rezultaty, które osiągają w życiu na lepsze czy gorsze, jednak patrząc z nieco innego punktu odniesienia KAŻDE doświadczenie czegoś uczy.

Na przykład jeśli jesteś grubym, zapyziałym, nieogarniętym, zakompleksionym, zarośniętym gościem bez życia, który poza 19′ ekranem monitora nie widzi kompletnie nic, to wiedz, że coś się dzieje. A dzieje się to, że pewnego dnia w Twoim życiu frustracja Cię przerośnie, bo dojdziesz do wniosku, że zmarnowałeś ostatnie kilka lat swojego życia i poza wysokim levelem w grach RPG nie masz absolutnie nic. Masz wtedy dwa wyjścia:

1. Użalać się nad sobą, zagłuszać w sobie realny problem używkami/wymówkami.
2. Zmienić swoje życie.

Życzę Ci z całego serca, że jeśli jesteś w takim punkcie, aby życie kopnęło Cię z całej siły w tyłek. Dzięki temu się odbijesz i zaczniesz piąć się w górę. Zmiana z desperacji, to najlepsza forma zmiany, uwierzcie mi.

Musisz odbić się od dna

Znam wiele osób, które w swoim życiu przeszły ogromną metamorfozę. Z niepewnego siebie, zakompleksionego chłoptasia w mężnego faceta, który wie czego chce od życia. Sam kiedyś taki byłem. Uwierzcie mi, nie chcielibyście mnie poznać z czasów liceum. Wiem jednak, że ta cała frustracja, którą nosiłem w sobie, te wszystkie kompleksy, porażki, gorzkie chwile zwątpienia były mi cholernie potrzebne. Czułem się podle, źle, beznadziejnie i dzięki temu postanowiłem coś zmienić w swoim życiu. Moje problemy na tle relacji damsko-męskich były czynnikiem zapalnym, które to wepchnęły mnie w ocean beznadziejności. Miałem wybór. Albo utonę jak ostatnia pizda, albo zacznę machać swymi rękami ze wszystkich sił, aż w końcu nauczę się pływać.

Wybrałem drugą opcję. 

Dziękuję całemu światu/Bogom/sile wyższej za to, że mogło mnie spotkać tak podłe uczucie. Jestem cholernie wdzięczny, że było mi dane odczuć na własnej skórze jak to jest, kiedy nie masz prawdziwych przyjaciół, każda kobieta Cię zlewa, a Ty siedzisz zamknięty w swoim introwertycznym świecie i jesteś nieziemsko wkurwiony na to, że Twoje życie wygląda tak a nie inaczej.

To był mój motyw. Zaraz po nim nastąpiła akcja. Zmiana życia o 180 stopni. Nie poddałem się, bo nie miałem wyjścia.

Każda porażka to mały sukces

Jeśli jesteś przeciętną osobą wychowaną w tradycyjnej polskiej rodzinie, z pewnością cieszysz się tylko ze swoich sukcesów, a wstydzisz się porażek. To błędne nastawienie. Każda porażka – z pozoru negatywne doświadczenie – czegoś uczy.

Weźmy dla przykładu błahą rzecz jaką jest skosztowanie alkoholowych trunków przed ukończeniem 18. życia co jest w Polsce nielegalnym procederem. Z pewnością słyszałeś od rodziców setki razy, że nie wolno Ci wypić nawet piwa przed ukończeniem pełnoletności. Jeśli jesteś zdrową, ciekawą osobą, z pewnością zdarzyło Ci się posmakować jak to jest napić się napoju alkoholowego. Mi się zdarzyło nawet raz przeholować i pół mojego następnego dnia spędziłem nad muszą w ubikacji. Zatrułem się i czułem się podle.

Można oceniać, że było to głupie, nierozsądne, szczeniackie zachowanie. Być może, nie oceniam. Ja dzięki temu doświadczeniu wyciągnąłem lekcję, żeby z tego typu używkami uważać i najlepiej nie pić ich wcale, a jeśli już to umiarkowane ilości. Musiałem znaleźć się na dnie, odczuć na własnej skórze konsekwencje zatrutego organizmu, żeby zrozumieć, że moje zachowanie było głupie. Wyciągnąłem wnioski i stałem się mądrzejszy. Lekcja w formie sromotnej porażki czy całkowitego upadku, to najlepsza lekcja jaką możesz dostać od życia.

Za każde doświadczenie w moim życiu jestem wdzięczny. Uwielbiam odnosić sukcesy, zgarniać pochwały od innych, czuć poklepywanie po plecach, ale nie uzależniam się tylko od sukcesów. Porażki, upadki, gorsze dni też są potrzebne. Czasem potrzebujemy znaleźć się na dnie, żeby spojrzeć na siebie i swoje życie z innej perspektywy.

Po każdej deszczowej porze wychodzi słońce. Po każdej zimie, przychodzi wiosna. Po każdej sromotnej porażce wyciągniesz lekcję i spróbujesz działać lepiej, mądrzej, efektywnej. Doświadczenie wyciągnięte z porażek, to najlepsze co mogło Ci się przytrafić w życiu. Gdybyś nie popełniał błędów, to dziś nie umiałbyś chodzić, bo będąc małym brzdącem wielokrotnie potykałeś się o własne nogi. Wielokrotnie będziesz się potykać, przewracać, upadać, za każdym razem wstaniesz i z upartością osła konsekwentnie będziesz dążyć do swego celu.

PS. Przemyślenia były dość długie. Tego dnia przebiegłem dość sporo . 7,4 km w 40 minut.

Studia jeszcze kilka lat temu były dla mnie ważnym punktem odniesienia w życiu. Przecież żeby dostać dobrą pracę, czy żeby być postrzeganym przez innych jako specjalista w danej dziedzinie warto mieć uczelniany papierek, który potwierdzi nasze kompetencje . Po pierwszym roku studiów utwierdziłem się jednak w przekonaniu, że na uczelni mądrości zbyt wiele nie zdobędę a pierwszą emocją jaką poczułem po obronie pracy było… zażenowanie.

Serio. Poczułem się zażenowany. Od godziny 9 miałem milion telefonów, smsów, lajków na facebooku i innych komunikatów od osób, które szczerze mi gratulowały tego niebywałego osiągnięcia. Zakończyłem ten etap w swoim życiu i muszę stwierdzić, że gdybym dziś miał wybierać czy iść na studia – zrobiłbym sobie rok przerwy. Całe szczęście w Polsce, coraz mniej młodych osób idzie na studia „bo tak trzeba” i zwiększa się świadomość faktu, iż studia same w sobie niewiele dają. Cieszę się, że coraz więcej osób używa głowy w procesie podejmowania tak ważnej decyzji jak wybór studiów, a nie sugeruje się nagłówkami z gazet czy opinią innych ludzi.

Czy warto iść na studia?

Na to pytanie odpowiedziałem ostatnio w Lublinie w formie godzinnego wykładu. Z racji tego, że jesteś czytelnikiem mojego własnego warsztatu pisarskiego streszczę Ci godzinny materiał do jednego prostego wniosku. TO ZALEŻY! Warto iść na studia, jeśli mamy na siebie pomysł w życiu, w innym przypadku będziemy sfrustrowanymi młodymi studentami, którzy przez kolejne kilka lat życia będą zadawać sobie pytanie „Po co wybrałem ten kierunek?”. O ile gdybym dziś mógł cofnąć czas i zmienić swoją decyzję odnośnie studiów, o tyle nie żałuję faktu, iż udało mi się ukończyć studia.

Nie lubię skrajnych stanowisk, toteż uważam, że studia zawsze czegoś uczą. Chociażby tego, że warto trzymać się z odpowiednimi ludźmi na uczelni, a piątkowe imprezy zakrapiane alkoholem również są jakimś doświadczeniem. Każdy kto studiował zaocznie, może czuć się zazdrosny o tryb życia jaki prowadzą studenci dzienni. Nie muszą pracować, wypijają morze alkoholu, śpią do 11 i uczestniczą w imprezach rodem z „American Pie”. Zamiast czuć chorą zazdrość do osób, które mają bardziej beztroski tryb życia niż my, można postudiować zarówno dziennie jak i zaocznie co mi udało się uczynić. Mając takie porównanie wiem jak wyglądają dwie strony medalu i nie wysnuwam wniosków, których nie doświadczyłem na własnej skórze.

Całe szczęście drugą emocją jaką poczułem po obronie pracy była ogromna satysfakcja i ulga, że udało mi się skończyć ten ważny etap w życiu. Myślałem dość poważnie, żeby zakończyć swoją edukację na licencjacie, ale uznałem, że jeśli mam cokolwiek robić w życiu, trzeba to zrobić od A do Z. Wytrwałość, cierpliwość i co sobotnie wstawanie o 6 rano się opłaciły i dziś widać tego efekty.

Na koniec taka mała lekcja – każde doświadczenie czegoś uczy. 😉

W całej społeczności ludzi zainteresowanych rozwojem osobistym jest jedna ważna rzecz, która odróżnia ich sposób myślenia od myślenia przeciętnego człowieka. Mam na myśli podejście do krytyki. Kiedyś bałem się krytyki innych osób, ponieważ konstruktywne wytyczne dotyczące tego co zrobiłem źle, odbierałem na poziomie emocjonalnym pt:”Nie lubię Cię”. Z czasem jednak zrozumiałem, że konstruktywne krytyczne uwagi pod kątem naszych działań są kluczem do rozwoju w każdej dziedzinie.

Brutalna szczerość czy miłe kłamstwo?

Wielu ludzi boi się przyjąć bezpośrednie uwagi pod kątem ich zachowania, kompetencji czy też działań, które podejmują. Czy należysz do tych osób? Z pewnością odczułeś/-aś lekki moment zawahania, bo z jednej strony komfortowo jest słyszeć miłe rzeczy na swój temat, ale z drugiej zastanawiasz się czy za każdym razem gdy słyszysz coś miłego – czy druga osoba jest szczera? Zawsze mnie zastanawiało to, dlaczego ludzie z reguły wolą jak się ich okłamuje mówiąc miłe rzeczy. Najprawdopodobniej na przestrzeni całego swojego życia zetknąłeś/-aś się z komplementem na temat Twoich dokonań lub Twojej osoby, który nie odebrałeś/-aś jako szczery. Pamiętasz jak się wtedy czułeś/-aś? Ja z jednej strony czułem się dość miło, z drugiej zaś byłem zażenowany tym, że ludzie nie potrafią mi powiedzieć prosto z mostu, że to co zrobiłem nadaje się co najwyżej do kosza.

Zaprzyjaźnij się z krytyką

Jeśli rozwijasz się w jakiejś dziedzinie – niezależnie od tego czy w tańcu czy też doskonalisz swój warsztat pisarski – musisz nastawić się na krytykę ze strony osób, które znają się lepiej na danej dziedzinie niż Ty. Zdaję sobie sprawę, z tego, że sytuacja gdy przychodzisz na pierwszą lekcję tańca i zostajesz gruntownie skrytykowany może zgasić Twoją motywację. Podejmując się czegoś, szczególnie na początku nasza pewność tego, że się nadajemy do konkretnego zajęcia jest zazwyczaj mała. Nawet kiedy jeszcze w podstawówce recytowałeś pierwszy raz w życiu wiersz na pamięć – stresowałeś się, ponieważ nie wiedziałeś jak zostaniesz odebrany przez pozostałą część klasy. Nieumiejętna krytyka ze strony nauczycieli mogłaby zniszczyć Twoją wiarę w siebie i pozostawić traumę w kwestii wystąpień publicznych w dorosłym życiu.

Jest wiele osób, które nie potrafią krytykować innych i jedyne na co ich stać to emocjonalne wyrzuty połączone z personalnymi określeniami. Ja jeszcze będąc w szkole dość często spotykałem się z określeniami, że do niczego się nie nadaję albo, że jestem głupi. Na szczęście, dzięki temu, że nie odbierałem tych słów personalnie pozwoliło mi to zachować swoje poczucie własnej wartości na przyzwoitym poziomie. Z biegiem czasu życie pokazało mi, jaką krytykę warto brać do siebie, a którą wręcz przeciwnie – należy od razu usunąć z pamięci i nie prosić więcej tych osób o zdanie.

Jak krytykować i robić to profesjonalnie?

• Odnoś się tylko do konkretnego projektu, wydarzenia, dokonania. Jeżeli udzielasz opinii osobie, która pobiera u Ciebie lekcję śpiewu, powinieneś ustosunkować się tylko do konkretnej lekcji oraz do tego co dana osoba zrobiła nie do końca tak jak powinna. Absolutnie nie wolno odnosić się do cech osobowościowych takich jak na przykład wygląd. Nie wolno też patrzeć przez pryzmat wartości moralnych, rodziny, poglądów politycznych, ani osób z którymi dana osoba się zadaje.
• Nie mów w negatywny sposób. Mówiąc: „Jesteś beznadziejny, wszystko popsułeś” raczej nie uda się zachęcić osoby do pracy nad sobą. Mówiąc w pozytywny sposób w stylu: „Wiesz, uważam, że gdybyś poprawił to i tamto, to byłoby naprawdę znacznie lepiej, bo masz w sobie potencjał.” nasz przekaz brzmi o wiele lepiej.
• Nie krytykuj pod wpływem emocji. Jeśli się zdenerwowałeś/-aś i masz zamiar wykrzyczeć swoje zdanie, zaniechaj. Policz do 10, uspokój się, spróbuj logicznie sformułować konkretne rzeczy, które Ci się nie podobały. Krzycząc na drugą osobę popsujesz relację i sprawisz, że druga osoba zastosuje mechanizm ucieczki i się w sobie zamknie.
• Naucz się mówić komplementy. Feedback jako „kanapka”. Dając feedback drugiej osobie dobrze jest mówić naprzemiennie rzeczy dobre oraz rzeczy wymagające poprawy. Ludzie często popadają w skrajności i jeśli krytykują, robią to zbyt ostro nie wykazując się za grosz empatią w stosunku do drugiej osoby. Zawsze jest coś co można pochwalić np. zaangażowanie w dane działanie lub sam fakt podjęcia wyzwania. To od Ciebie zależy czy dana osoba weźmie sobie do serca Twoje zdanie czy też sprawisz, że zamknie się w sobie i porzuci swoje marzenia, ponieważ byłeś/-aś mało delikatny.

Wpis ten jest w dużej mierze inspirowany moim ostatnim wystąpieniem na evencie „Trybisz To!” w Lublinie. Dzięki konstruktywnej krytyce uczestników jestem w stanie udoskonalić swój warsztat mówcy i wiem, co wymaga poprawy. Dało mi to niesamowitego kopa do działania, ponieważ trafiłem na osoby, które potrafiły szczerze powiedzieć co można by było zrobić lepiej i co nie do końca im się podobało. Dla mnie feedback ten był na wagę złota i wierzę, że kolejne wystąpienia, które poprowadzę będę znacznie lepsze.

Dziękuję wszystkim za wypełnienie ankiety!

Jako owoc pracy z ankietami powstała makieta z charakterystyką dobrego mówcy. Niektóre wyrażenia zostały napisane jako skrót myślowy, ale wiadomo o co chodzi:)

Chciałem również z tego miejsca podziękować Jakubowi Roskoszowi, autora bloga gentlemenfashion.pl za niesamowicie szczerą i konkretną rozmowę w dniu poprzedzającym nasze wystąpienia. Rozmowa z Tobą otworzyła mi umysł i dała niesamowitego kopa do działania. Dzięki 😉